*English version & Nederlandse versie

It was a nice summer’s day in July, the sun was already shining when I opened the curtains and my eyes took a brief moment to adjust. I should not forget my sunglasses I thought, as I buttoned up my shirt and put on my blazer with a big swing. I was looking forward to today, for what was about to come, the journey, a next step. I bought a train ticket the night before and as I stood in front of the gates at the train station and scanned the QR code to be allowed on the train I realised that it was about a half year earlier that I registered for the event I am about to visit at Jaarbeurs in Utrecht. It felt quite strange sitting on the train again… being able to mingle with people again. Funny how that works. 

The heated debate on whether festivals, exhibitions and events in general should be allowed this summer has been growing. On the one hand the people feel frustrated being in lockdown at home. Then there is the industry that feels neglected in every way, sometimes barely holding on to their company. And last but not least we have the government not knowing how to deal with this situation. Nobody feels heard, nobody feels understood and everyone tries to fight from and for their own rights and duties without really paying attention to each other. So it seems. 

Walking into Jaarbeurs I didn’t know what to expect. I had to register beforehand, indicate a time slot of my visit and fill in a questionnaire about my health. No PCR test or face mask required… what a breath of fresh air. The halls were set up vastly with broad walking paths, so no need for people entering your personal space.
The organisers promised a COVID proof fair, so whether I was wandering from hall to hall or overlooking the whole trade show while sitting down for lunch, I always felt at ease and safe. The attendees were respecting the rules and guidelines, so I was glad connecting with people and companies to possibly collaborate with in the future. 

On the way back home I picked up a Frappuccino and took my seat in the Intercity for a quick train ride to reflect on the day… Traveling again, seeing different landscapes, meeting new people, the lovely weather (I am so glad I brought my sunglasses) and — the debate. Ah yes, the debate… Is it really not possible to safely reopen society faster? Can people be careful enough to mingle safely? Are we being limited for our own good? Are all events really that dangerous? Can the industry do more to ensure the health and safety of attendees? Is the government actually listening to ALL the specialists in their respected fields to open up society?

Two weeks later I feel that this example has shown that it is possible, there were no reported COVID cases from the trade fair. That being said, the key takeaway for me is that each of us, all parties involved, carry a big chunk of responsibility to do something right… to change the current situation and add to the experience of humans again. Sounds dramatic but think about it. 

Nederlands:

Het was een mooie zomerse dag in juli, de zon scheen al toen ik de gordijnen opendeed en mijn ogen hadden even nodig om te wennen eraan. Niet vergeten mijn zonnebril mee te nemen straks dacht ik, terwijl ik mijn overhemd dicht knoopte en mijn colbert in een zwaai omdeed. Ik kijk uit naar vandaag, voor dat wat zal volgen, de reis, een volgende stap. Ik kocht mijn treinkaartje de vorige nacht en terwijl ik voor de poortjes stond van het station en de QR code scande voor toegang tot het perron realiseerde ik mij dat ik mij ongeveer een half jaar geleden registreerde voor het test event waar ik naartoe ga in de Jaarbeurs te Utrecht. Het voelde raar aan om weer in een trein te zitten… weer onder de mensen te kunnen zijn. Gek hoe dat werkt. 

De verhitte discussies over of festivals, beurzen en evenementen in z’n algemeen toegestaan moeten worden deze zomer groeit. Aan de ene kant voelt een groot deel van de samenleving zich gekluisterd en gefrustreerd. Daarnaast heb je verschillende sectoren die zich op meerdere manieren verwaarloosd voelen, vaak kunnen zij nauwelijks het hoofd boven water houden. En tenslotte de overheid die niet weet hoe om te gaan met zo een situatie, met meer onvrede en een grotere kloof als gevolg. Niemand voelt zich gehoord of begrepen en iedereen vecht vanuit en voor haar eigen eilandje (met eigen rechten en plichten) zonder echt notitie te nemen van elkaar. Zo lijkt het.

Ik wist niet wat ik kon verwachten toen ik de Jaarbeurs binnenliep. Ik moest van tevoren registreren, een tijdslot aangeven van bezoek en een vragenlijst invullen over mijn gezondheid. Geen PCR test of mondkapje nodig… wat een verademing. De hallen waren ruim opgezet met brede looppaden zodat niemand in je persoonlijke ruimte hoeft te komen.
De organisatie beloofde een COVID bestendige beurs en ik heb mij de hele tijd veilig en op mijn gemak gevoeld. Of ik nou van hal naar hal struinde of tijdens de lunch al zittend de hele beurs aanschouwde. De aanwezigen respecteerden de aanwijzingen en regels, dus ik was verheugd om met mensen en bedrijven te verbinden voor eventuele samenwerkingen in de toekomst.

Op de terugweg kocht ik een Frappuccino en nestelde mij in een stoel van de Intercity voor een snelle rit terug. Een moment van reflecteren… weer kunnen reizen, de verschillende landschappen zien, het ontmoeten van nieuwe mensen, het prachtige weer (wat ben ik blij dat ik mijn zonnebril mee heb) en — de discussies. Ah jawel, de discussies. Is het echt niet mogelijk op een veilige manier de samenleving sneller te openen? Kunnen mensen voorzichtig genoeg zijn om op een veilige manier weer te mengen met elkaar? Worden wij beperkt voor ons eigen bestwil? Zijn alle evenementen daadwerkelijk zo gevaarlijk? Kan de branche meer doen om de gezondheid en veiligheid van bezoekers te waarborgen? Luistert de overheid daadwerkelijk naar AL de specialisten van verschillende disciplines om de samenleving weer te openen?

Twee weken later heb ik het gevoel dat dit evenement een voorbeeld is van wat wel mogelijk is, er zijn namelijk geen COVID gevallen gemeld daarna. Dat gezegd hebbende, het belangrijkste leerpunt voor mij is dat wij allemaal, alle betrokken partijen, een grote verantwoordelijkheid dragen om iets goeds te doen… om de huidige situatie te veranderen en bij te dragen aan de ondervindingen van de mens. Klinkt misschien dramatisch maar sta er eens even bij stil.