De realiteit van het (over)leven in de bijstand. (also in English)

*Scroll down for English version.

Er is een opvallend verschil tussen comfort en ongemak, maar niet veel mensen kunnen precies de vinger leggen op wat het is dat iets ongemakkelijk maakt.

Als ongemak je overkomt.
De afgelopen jaren waren voor veel mensen beladen met ongemakken. Mijn ‘ongemakkelijk’ verhaal startte in 2017 ondanks dat ik een zeer comfortabel leven had. Ik reisde voor mijn werk, had een baan die ik leuk vond, meerdere inkomstenbronnen zorgden voor een zorgeloos leven en ik sportte vier keer per week zodat ik geen zorgen hoefde te hebben wat betreft mijn gezondheid.

Tot dat ene moment...

Het zette mijn wereld op zijn kop, hoe volhardend ik ook probeerde te zijn, het lukte niet meer om te werken en ik had geen idee wat er met me aan de hand was. Ik had meerdere aanvallen per dag en ik probeerde erachter te komen wat mis ging. Allemaal tevergeefs. Ik was op een punt dat ik niet meer voor mezelf kon zorgen, zowel fysiek als uiteindelijk ook financieel.

Bijstand.
Het doel van een bijstandsuitkering is om mensen zonder inkomen en vermogen op te vangen en ervoor te zorgen dat zij in hun eerste levensbehoeften kunnen voldoen. Het is vaak een tijdelijke oplossing, maar soms duurt het langer om weer erbovenop te komen. En dan zijn er nog mensen die volledig afhankelijk blijven van financiële hulp. Het hangt allemaal af van de reden waarom iemand in deze situatie is beland. Misschien ben je door de pandemie je baan kwijtgeraakt, is je baan uitbesteed of ben je boventallig geworden. En dan zijn er mensen die net als ik medische aandoeningen hebben. Ik verafschuwde het gevoel dat ik niet meer kon doen wat ik altijd gewend was te doen en de afhankelijkheid van de minimale financiële middelen van de bijstand. Het bedrag dat je krijgt is niet genoeg voor een normale manier van leven.

De mening van anderen.
Dat gevoel van afschuw werd niet alleen van binnen aangestuurd. Het is ook diep geworteld in de samenleving en gaat nog een stukje dieper, soms zelfs richting vooroordelen. Er heerst een bepaald beeld over mensen in de uitkering, je profiteert, je moet wel lui zijn, je maakt misbruik van en je bent vast wel op één of andere manier een beetje frauduleus. Een uitkeringstrekker is vaak een synoniem voor buitenlanders, ook al wordt dat niet overal hardop uitgesproken. Je kunt je wellicht voorstellen dat dat een beetje steekt en het geheel een beetje meer ongemakkelijk maakt.

Datzelfde gevoel krijg je bij je aanmelding, alles wordt tot in detail onder de loep genomen, je wordt een nummertje en iemand achter een bureau die hoogstwaarschijnlijk niet echt begrijpt wat je ondergaat, mag beslissen of je wordt goedgekeurd of niet. Ik moet zeggen dat ik het geluk had ook mensen te ontmoeten op de afdeling met wat meer empathie. Maar niet iedereen.

Jouw drijfveer, jouw focus, jouw overtuiging!
Priemende meningen en het gevoel van onzekerheid hadden een effect op mij (en anderen die ik heb gesproken). Boven alles zat ik in een proces medisch diagnosticeren. Een leven van; specialisten ontmoeten, in en uit ziekenhuizen en ook het proberen van de holistische aanpak in Nederland en in België.

Voor mij was slag één het niet kunnen werken, slag twee was het moeten aanvragen van de bijstand, slag drie was het accepteren van mijn diagnose, horen dat ze niets voor me konden doen na mijn second opinion was pas mijn strikeout. Ik kreeg te horen dat ik gewoon moest leren leven met mijn invaliderende klachten. Maar ik liet het niet daarbij... Ik was vastbesloten om door te zetten en een manier te vinden om mijn leven weer op te pakken.

Zoals mijn drijfveren, mijn focus en mijn overtuigingen ervoor zorgden dat ik alles aankon wat betreft mijn gezondheid, zo zorgden ze er ook voor dat ik alles aankon dat met de bijstand te maken had.

Terug in het zadel.
Per toeval of als boodschap van het universum belandde er een envelop de deurmat. "Wil je ondernemen vanuit je passie?" was het eerste wat ik las. Ik besloot naar de bijeenkomst te gaan van de sociale coöperatie die mensen met een uitkering weer helpt met zelfredzaamheid. Dit initiatief is niet onbekend in Nederland en je vindt het in een handjevol steden.

Bij de start van het traject was er een generieke training over zelfontwikkeling waarbij je bepaalde tools aangereikt krijgt om je passie te vinden. Daarna krijg je de ruimte om te implementeren, je hebt een plek om naartoe te gaan en weer een onderdeel te zijn van iets. Het is een veilige plek om dingen weer uit te proberen en om weer aan de slag te gaan.

In dit proces heb ik mijn grenzen weer kunnen verleggen, zodat ik erachter kon komen wat wel en niet mogelijk was met mijn medische aandoening. Er was ruimte om te focussen op mijn gezondheid, weer mentaal sterk te worden na al die tegenslagen en ik begon me langzaamaan weer op mijn gemak te voelen in het zadel… Ik begon te geloven dat ik op dat paard kon rijden met de wind in mijn haren. En dat doe ik nu gelukkig met mijn eigen bedrijf.

Uitstroom.
Wanneer je een uitkering krijgt, wordt je ingedeeld in bepaalde groepen, afhankelijk van hoe groot de kans is dat je weer werk vindt. Door soortgelijke trajecten te stimuleren kan de gemeente de drempel verlagen voor bepaalde groepen die waarschijnlijk niet binnen een half jaar aan werk kunnen komen. Volgens onderzoek vergroot het werken vanuit je passie de kans op succes, ook na de uitkering.

Er zijn veel voordelen aan dit traject, maar niet iedereen bij de gemeente gelooft daarin. Het lijkt alsof ze gefocust zijn op maar één ding. En dat is precies wat bijdraagt aan het gevoel van druk voor een snelle uitstroom; koste wat het kost. Wat resulteert in het gevoel van niet meer zijn dan een nummertje.

Ik heb veel mensen zien komen en gaan tijdens mijn traject, het is ook geen universele aanpak waar de uitkeringsgerechtigden bij gebaat zijn, wat men wel gauw denkt. Als we er situationeel mee omgaan, kunnen we meer mensen helpen om eerder en sneller van deze status af te komen om eindelijk weer onafhankelijk te zijn. Bij de één duurt het langer dan de ander en daar is de juiste begeleiding voor nodig, druk uitoefenen werkt niet.  

Conclusie.
Als iemand ongemakken ervaart is een menselijke behandeling wat helpt, in plaats van een nummertje zijn die van status moet veranderen. Na het ervaren van mensen zonder empathie realiseerde ik mij dat deze manier van werken voor bepaalde mensen desastreus zou kunnen zijn. Het draagt bij aan de meningen en labels van de samenleving ten opzichte van mensen in de bijstand. En doordat het probleem niet bij de kern is aangepakt is de kans dat zo iemand weer in de bijstand beland veel groter. 

Ervaar je zelf ongemakken dan is het handig een manier te vinden om je veerkracht te vergroten, je zult het nodig hebben. Schaam je niet voor waar je nu bent, gebruik deze periode om jezelf te ontwikkelen en sterker te worden. Ik deed dat bijvoorbeeld door veel zelfhulpboeken te lezen, dagelijkse wandelingen te maken van dertig minuten en dagelijkse meditatie om de balans terug te krijgen.

Persoonlijk vind ik dat het in de functieomschrijving van de begeleiders moet staan ​​om het ongemakkelijke proces wat draaglijker te maken. Dit moet mijn inziens van bovenaf komen. Met de juiste begeleiding kunnen deze ambtenaren coaches worden om de verscheidenheid aan mensen met een uitkering beter te begeleiden. Je bent overgeleverd aan de warrige boel van al de verschillende afdelingen die niet goed met elkaar communiceren. De overheid probeert om de zoveel jaren andere dingen uit, maar in de uitvoering is de uitkeringsgerechtigde de dupe ervan.

Van onderaf zou het grootste verschil gemaakt kunnen worden met een andere aanpak. Vergeet alstublieft niet dat mensen met een uitkering het vaak moeilijk hebben rond te komen in het dagelijks leven, zowel mentaal als financieel. Met een beetje meer begrip kom je veel verder. Het is een meer sociale benadering met uiteindelijk veel financiële voordelen voor de gemeente op lange termijn en nog belangrijker het efficient helpen van de persoon aan de andere kant van de tafel.

Mohandas Gandhi zei ooit;

“De grootsheid van de mensheid zit niet in het mens zijn, maar in het humaan zijn.”

*English version
What is takes to survive on Welfare

There is a striking difference between comfort and discomfort, but not many people can put their finger on exactly what it is that makes something uncomfortable. 

If discomfort happens to you.
The past couple of years have been filled with discomforts for many people. My journey started in 2017 when I had a very comfortable life, I traveled for work, had a job I was enjoying, multiple streams of income guaranteed a carefree life, I worked out four times a week so I had no worries regarding my health. 

Until that one moment…

It flipped the script, even though I tried tirelessly I was not able to work anymore and I had no clue of what was wrong with me. There were multiple episodes a day and I tried figuring out what had happened. All in vain. It got me to a point where I could not provide for myself anymore, both physically and eventually also financially.

Welfare.
The goal of welfare is to support families and individuals in need as they work towards a more secure financial life. It is often a temporary solution, but sometimes it takes longer to bounce back in life. And then there are people who stay fully dependent on financial aid. It all depends on what caused someone to get into this situation. You might have lost your job because of the pandemic, your job was outsourced or you became redundant. And then there are people who have medical conditions like I did… I dreaded the limitation of not being able to do all the things I was used to and being dependent on the minimal finances of welfare. The amount you get is not enough for a normal way of living. 

Societies opinion.
That feeling was not only internally motivated. It is deep rooted in society too and goes a bit deeper, sometimes to the point of judgement. There is a certain image that if you are on welfare you must be someone who is lazy, takes advantage and who might be a bit fraudulent someway or somehow. It is often referred to as something for the foreigners. So you can imagine that it might sting a bit and make something more uncomfortable.

You get the same feeling when you apply, everything is scrutinised, you become a number and someone sitting behind a desk that does not really understand what you are going through gets to decide whether you get approved or not. I must say that I was lucky to also meet people working in that department with empathy who were supportive. But not all.

Your drive, your focus, your believe!
Prying opinions and the feeling of uncertainty had an effect on me (and others I have spoken too). On top of all that, I was in the medical process of diagnosing my illness. A life of meeting specialists, in and out of hospitals and also trying the holistic way in the Netherlands and in Belgium. 

To me, not being able to work was strike one, having to rely on welfare was strike two, dealing with my diagnose was strike three, dealing with my second opinion and hearing there was nothing they could do for me was my strikeout. I was told that I just had to deal with the fact that my disabling complaints would affect my life forever. But not for me… I was determined to power through and find a way to pick up my life again. 

The way my drive, my focus and my believe helped me deal with the health issues, is the same way I could deal with anything related to welfare.

Back in the saddle.
By chance or by the universe an envelope landed in my mailbox. “Would you like to setup a business fuelled by your passion?” was the first thing I read. I decided to attend the meeting of a social corporation that helps people on welfare get back in the saddle. This initiative is not new in the Netherlands and it is something you can find in a couple of cities. 

There was a generic training on self development in the beginning where you are handed certain tools to find yourself again, find your passion. You have a place where you can set up shop, a place to go and to belong. It is a safe space to figure things out again, to get busy again.

In this process I was able to push my boundaries again, so I could figure out what was possible with my medical condition. There was room to focus on my health, work on becoming mentally strong again after all those setbacks and I slowly started feeling comfortable on that saddle again… I could actually ride that horse again with the wind through my hair. And that is exactly what I am doing now with my own company.

Exit.
When you get welfare you are classified into certain groups depending on how likely it is for you to find work again. The city can increase accessibility for certain groups (for instance those that are less likely to find work within six months) by encouraging similar programs. Studies show that working from your passion increases the likelihood of success. 

There are many benefits to this program, but not everybody in the city offices believes it can help. It seems like they are focussed on one way only, which adds to the feeling of pressure for an exit; whatever it takes. So, many welfare dependent people are stuck being numbers. 

I have seen many people come and go during the program, I believe it has to do with the fact that it is not and should not be a “one size fits all” solution. If we look at the situationality we can help more people get out of that state of dependancy earlier and quicker. 

Conclusion.
If someone is in a position of discomfort, it can help if they are treated as a human being in stead of just a number that needs to change in status. After experiencing certain people without empathy I realised that this way of working could be disastrous for certain people. Aiding in the opinions and labels of society towards people in welfare. And because the problem is not being dealt with at the root, you increase the chances of relapse.

If you are in a position of discomfort, it might help to find a way to boost your resilience, because you will need it. Do not be ashamed of what happened, use this period to develop yourself and grow stronger. For instance; I read a lot of self help books, did daily thirty minute walks and daily meditation.

Personally, I think it should be in the job description of the facilitators to make the uncomfortable process a bit more bearable. I think this has to come from the top down. With the right guidance, these civil servants can become coaches to better guide the variety of people surviving on welfare. You are at the mercy of the mess between all the different departments that do not communicate well with each other. The government tries different things every few years, but in the implementation the beneficiary is on the losing end.

The biggest difference could be made with a different approach from the bottom up. Please remember that people on benefits often have a hard time making ends meet in daily life, both mentally and financially. A bit more understanding can go a long way. It is a more social approach with ultimately a lot of financial benefits for the municipality in the long term and in the end more importantly, helping the person on the other side of the table more efficiently.

Mohandas Gandhi once said;

“The greatness of humanity is not in being human, but in being humane.”